Oczami Wyobraźni

Mod-Żyrafa

Zacznijmy od tego, że nie widze sensu rozbijania weirszy na kategorie Razz

Dlatego wszystkie moje wiersze będą tu. O.
Dam na początek te starsze twory Razz

Już czas
Już czas, aby słońce wzeszło na niebie
Aby uśmiech ogrzał Ciebie
aby swiat zamkniety w szarej powłoce nocy
Zaznał spokoju i radości , a nie przemocy
Już czas
juz czas na pierwszy purpurowy słońca blask
na niebo rozświetlone bladym switem
Na to by trawy rozgrzane wschodem słońca
poczuły moc rozkwitu i gorąca
Już czas
Już czas , by wszystkie ludzkie nadzieję
Znalazły swe spełnienie w jednym promieniu słońca
I aby świat był pełen ludzkich serc gorąca

Ktos mi kiedys powiedział,
Że nawet leżąc w łożu pełnym krwi
Nie bedę myslał o nikim poza sobą
Że nawet gdy moich bliskich dosięgnie nóż
Nie zapłaczę szczerymi łzami
Czy sie mylił?
Nie chcę sprawdzać,
Ale chyba nie dużo odbiegł od prawdy.
Patrząc teraz w lustro
Widzę młodego człowieka.
który zapatrzony w swe odbicie,
czeka na komplementy i pochwały
Nie dostrzega, że na tym swiecie żyją inni ludzie.
Świat jest dla niego bardzo mały
Ogranicza się do kawałka przestrzeni wokół niego,
A on jest królem " tego wszystkiego"
Nie chcę byc takim człowiekiem
Lecz zbyt trudne są zmiany
Tak trudna wyciagnąć pomocna dłoń
Nawet do człowieka, którego dobrze znamy
Nie chce jednak skończyć przez wszystkich zapomniany
Od dziś zaczynam nowe zycie
Kto kocha, ten jest kochany

Kolly

Hmm... treść fajna i lekko się czyta, ale...
Dużo błędów interpunkcyjnych - brak wielu przecinków i kropek, takie coś jak "??" nie wygląda ładnie. Kilka literówek. Ogólnie dobrze, ale jeżeli już publikujesz swoje wiersze rób to porządnie. Nawet mi się podobało.
Buśka :*

Mod-Żyrafa

Przecinków i kropek , z góry mówię, proszę się nie czepiać
Pisuję tylko wiersze WOLNE, w nich nie musi być interpunkcji, chyba , że chcę się coś zaznaczyć
A tamte dwa to wiersze mniej więcej sprzed czterech lat Razz

Kolly

Heh okej przestaję się czepiać Wink

Wybacz, ale zwracam uwagę na wszystko jeżeli chodzi o wiersze ;]
:*

Mod-Żyrafa

gęstę gałęzie
pod ciężarem liści
nachylają się, zastygają w płaczu
powiewają cicho na wietrze
wyszeptując historie świata
taką starą
jak one same
szukają ukojenia w ludzkim spojrzeniu
pamiętając wszystkie ich pokolenia
wkładają na siebie szatę zrozumienia
zakwitając na wiosnę skrywaną radością
ronią łzy
by spojrzeć na świat zza zielonej zasłony